Nasze Monte

Minął już miesiąc od naszego przyjazdu do Monte Sant Angelo. Nie ma tu zaskakujących atrakcji, brakuje spektakularnych miejsc spotkań. Jest to zwykłe, spokojne miasteczko, które jednak ma spore szanse, by stać się Naszym miejscem na ziemi.

Po miesiącu pobytu w Monte nadszedł czas, by wreszcie pokazać Wam to miejsce w nasz jedyny, subiektywny sposób. Dawkowałyśmy sobie przyjemność poznawania tego miasteczka. Poza samym sanktuarium największymi atrakcjami tego miejsca są urokliwe uliczki starego miasta, ruiny zamku, a także urocza panorama widokowa, z której można wpatrywać się w urokliwe góry, a także napawać wzrok morzem.

Najstarsza część miasta to wąskie uliczki i białe niskie domki, na których dachach znajdują się kamienie (podobno mają na celu utrzymanie dachówek, w czasie silnych wiatrów, ale któż to wie na pewno?). W domkach żyją zwyczajni Montanarzy. Toczą normalne, spokojne życie. Widać wywieszone pranie, czuć zapach gotowanego obiadu. Wszystko toczy się w wolnym i leniwym tempie.

Życie tutaj zaczyna się po 21. Wówczas WSZYSCY wychodzą bez celu na ulice, gdzie stając na środku toczą niekończące się rozmowy. Gwar trwa do późnej nocy. Choć nie ma tu takich młodzieżowych atrakcji jak kluby czy dyskoteki można napawać się atmosferą małych, rodzinnych pizzerii, trattorii czy restauracyjek. Dla fanów sportu w mieście znajduje się również boisko piłkarskie (nie sprawdzałyśmy jeszcze jak działa ;-)).

Jeśli chcecie poznać atmosferę południa Włoch, poczuć jak tutaj się żyje i zaznać relaksu to jest to miejsce dla was. Bez fajerwerków (choć w sumie źle powiedziane, bo pokazy pirotechniczne odbywają się one z każdej okazji i bez okazji też), ale prawdziwie i nie pod turystów można poczuć się częścią tego miasta. Oczywiście, im dłużej się tu jest, tym więcej się odkrywa.

Z coraz cieplejszego Monte moc uścisków

Reni

W Monte jesteśmy już ponad miesiąc, a to miejsce przynajmniej mnie zaskakuje coraz bardziej. Oczywiście większość naszej pracy odbywa się w Sanktuarium i hotelu, ale nigdy nie brakuje nam czasu żeby wieczorem wyjść na miasto i poczuć atmosferę panującą w Monte Sant Angelo.

Kroki każdego pielgrzyma, który przybywa do Monte kierowane są do Sanktuarium świętego Michała Archanioła. Sanktuarium jest ogromne. Głównym punktem jest oczywiście grota objawień gdzie codziennie modlą się setki ludzi z całego świata. W Sanktuarium największą grupą odwiedzającą są Włosi, którzy cytując klasyka (czyli mnie w roli głównej): ‘’w sanktuarium dotykają wszystkiego, co się rusza”. Włoska Msza nie przypomina w żadnym aspekcie naszej-polskiej. Włosi na Mszy mają tendencję do robienia zdjęć, głośnych rozmów, śpiewania na swoją melodię, podpisywania się na ścianach itd. 

To co warto jeszcze zobaczyć to oczywiście starożytna część miasta Junno, zamek, taras widokowy.

Chciałabym jeszcze przez chwilkę podzielić się z Wami spostrzeżeniami na temat mieszkańców tego miasta. Życie zaczyna się po 21. Wszyscy mieszkańcy nie zależnie od wieku wychodzą na główną ulicę i bardzo spokojnym krokiem spacerują wśród otaczających ich tłumów. Normalne jest również to, gdy spotykając znajomego stają na samym środku ulicy i kompletnie nie czują problemu, że inni przechodnie muszą ich omijać praktycznie wchodząc na ściany domów, ponieważ zabudowa w Monte jest dość wąska. 

Tym co najbardziej podoba mi się u Włochów jest to, że na ich twarzach ciężko zobaczyć jest zmęczenie i niezadowolenie z życia. Nie wiem, czy wynika to ze siesty (od Re: która jest cudownym wynalazkiem;-)) czy też po prostu z wolniejszego stylu życia. Tutaj nikt się nie śpieszy, każdy ma czas dla rodziny i  przyjaciół.

Normą jest oczywiście zaczepianie kobiet na ulicy. Niestety minusem jest to, że średnia wieku mężczyzn wynosi jakieś 65 lat więc jeśli ktoś poszukuje starszego pana do towarzystwa to koniecznie powinien wybrać się do Monte : ) 

Reni napisała o boisku sportowym. Dzisiaj udało nam się je w końcu przetestować. Przyczyną mojego zwiększonego zainteresowania piłką nożną jest oczywiście start angielskiej Premier League, ale oprócz tego fakt, że w Monte w ostatnich dniach pojawiła się ‘’zawodowa” drużyna piłkarska… z Serie C2.  Można powiedzieć, że sprawzili nam oni dużo atrakcji, ale o tym pisać chyba nie powinnam. 

Chciałam również z tego miejsca zaapelować do wszystkich mężczyzn w Polsce, a więc apeluję: Drodzy mężczyźni! Nie czujcie się gorsi od południowców! Południowcy może i są szybsi w okazywaniu zainteresowania, ale nie zmienia to faktu, że są niezwykle prymitywni i mocno ubarwiają rzeczywistość! Tak więc moi drodzy bądźcie tylko sobą i nie zmieniajcie imion na imiona boskich mediteranistycznych kochanków, żeby z kimś się umówić! To mówiłam ja Kika. 

Wracając do tej mocno śmiesznej drużyny piłkarskiej to chciałabym naprawdę znaleźć jakiś klub piłkarski w Polsce, który będzie płacił swoim zawodnikom ogromne pieniądze za to, że grają w lidze okręgowej. Jeśli ktokolwiek znajdzie taki klub to proszę o nazwę tej drużyny. 

Generalnie życie w Monte Sant Angelo płynie sobie wolniej niż w Lublinie. Ludzie są ciągle uśmiechnięci i chętni do pomocy (pomijając panie w recepcji, które pozdrawiam ! ) (od Re: nie wszystkie oczywiście, bo większość z nich jest bardzo sympatyczna, niestety są WYJĄTKI).

Nadal ciężko jest mi to pojąć, że jesteśmy tutaj już pięć tygodni i nadal poznajemy to miasto. Mam nadzieję, że będzie to nasze miejsce na ziemi gdzie będziemy wracać ze wspomnieniami i uśmiechem. 

Chciałam jeszcze podziękować naszej Oli za towarzyszenie nam podczas tych pięciu tygodni naszej włoskiej przygody : )

 Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie

Mo